Articles for Christians at TrueChristianity.Info. Najważniejsze wydarzenia w dziejach wszechświata Christianity - Articles - Temat numeru
Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną.                Nie będziesz wzywał imienia Boga twego nadaremno.                Pamiętaj, abyś dzień święty święcił.                Czcij ojca swego i matkę swoją.                Nie zabijaj.                Nie cudzołóż.                Nie kradnij.                Nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu swemu.                Nie pożądaj żony bliźniego swego.                Ani żadnej rzeczy, która jego (bliźniego) jest.               
Portal ChrześcijańskiPortal Chrześcijański

Chrześcijańskie materiały

 
Najważniejsze wydarzenia w dziejach wszechświata
   

Autor: ks. Mieczysław Piotrowski TChr,
Miłujcie się! 2/2004 → Temat numeru



W ostatnich 24 godzinach ziemskiego życia Jezusa dokonały się najważniejsze wydarzenia w dziejach ludzkości. Wielu ludzi uodporniło się i stało się niewrażliwymi na historię męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa, a przecież te wydarzenia dotykają każdego z nas osobiście, gdyż otwierają przed nami drogę do pełni szczęścia w miłości, która się nigdy nie skończy. Jest wielka szansa, że sugestywne obrazy filmu Pasja Mela Gibsona przemówią do sumień i otworzą serca na przyjęcie radosnej prawdy o zbawieniu, głoszącej, że każdy człowiek ma szansę zjednoczenia się w miłości ze Zmartwychwstałym Chrystusem, uczestniczenia w Jego zwycięstwie nad szatanem, grzechem i śmiercią.

Zbawienie, którego dokonał Jezus w swojej męce, śmierci i zmartwychwstaniu jest tajemnicą, która całkowicie przerasta ludzkie zdolności pojmowania. Jednak wiara szuka zawsze głębszego zrozumienia i dlatego w świetle danych objawienia spróbujmy odpowiedzieć na następujące pytanie: Jak to się stało, że Chrystus przez swoją mękę, śmierć i zmartwychwstanie zgładził wszystkie grzechy, pokonał śmierć i moc szatana?

Bóg stworzył człowieka na swój obraz i podobieństwo, jako istotę rozumną, wolną i zdolną do miłości. Równocześnie powołał go do wspólnoty życia ze Sobą. Człowiek dopiero wtedy stanie się tym, czym w zamiarach Stwórcy ma być i osiągnie pełnię szczęścia, gdy stanie się „uczestnikiem Boskiej natury” (2 P 1, 4), to znaczy, gdy zjednoczy się w miłości z Bogiem. Tylko dzięki w pełni dobrowolnej zgodzie człowieka, Pan Bóg może obdarować go pełnią swojej miłości i zjednoczyć się z nim, dopełniając dzieła stworzenia.

Ulegając pokusie, człowiek przestał wierzyć, że do szczęścia potrzebny jest mu tylko Bóg. Uwierzył natomiast w kłamstwo szatana, że dopiero wtedy będzie szczęśliwy, gdy odrzuci Boga. W ten sposób popełnił grzech pierworodny. Naturalną konsekwencją odrzucenia Boga przez człowieka była śmierć (Rz 5, 12) oraz zniewolenie przez grzech (J 8, 34) i duchowe moce zła (1 J 5, 19; Ga 4, 3; 5, 1; Kol 2, 15). Grzech pierworodny uszkodził to, co jest najistotniejsze w naturze ludzkiej, a mianowicie „obraz i podobieństwo Boga”. Po popełnieniu grzechu ludzie znaleźli się w niewoli sił zła, nosili w sobie zafałszowany obraz Stwórcy, człowieka i grzechu. Nie byli zdolni do tego, by o własnych siłach stanąć w prawdzie, uznać swoją winę i powierzyć się miłosierdziu Boga. A to był konieczny warunek, aby On mógł ich zbawić i pojednać ze sobą.

Czyż nie powinny zadrżeć ze wzruszenia nasze serca na myśl, że to sam Bóg staje się prawdziwym człowiekiem, członkiem pogrążonej w grzechu i śmierci wspólnoty ludzkiej, aby za wszystkich ludzi i w imieniu każdego z osobna, spełnić konieczny warunek naszego zbawienia i dopełnić dzieła stworzenia?

 Kierując się czystą miłością, Bóg wszedł w rzeczywistość grzechu i śmierci jako prawdziwy człowiek i wziął na siebie „winy nas wszystkich”, „obarczył się naszym cierpieniem”, „dźwigał nasze boleści”, został „przebity za nasze winy” (por. Iz 53, 4-6). Pan Bóg dokonał naszego zbawienia w sposób wstrząsający: On to dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu, abyśmy się stali w Nim sprawiedliwością Bożą (2 Kor 5, 21). Współistotny Ojcu Syn, staje się prawdziwym człowiekiem, aby wziąć na siebie straszliwe konsekwencje grzechów ludzkich, aby w imieniu wszystkich, spełnić konieczny warunek zbawienia: utożsamiając się z człowiekiem, znajdującym się w niewoli grzechu i śmierci, przez doskonałe posłuszeństwo i miłość, oddać Ojcu człowieka i świat.

List do Hebrajczyków z naciskiem podkreśla: „Dlatego musiał się upodobnić pod każdym względem do braci, aby stał się miłosiernym i wiernym arcykapłanem wobec Boga dla przebłagania za grzechy ludu” (Hbr 2, 17). Natomiast w Ewangelii czytamy, że Jezus Chrystus przychodzi, aby dać świadectwo Prawdzie (por. J 18, 37). On sam identyfikuje siebie z Prawdą (por. J 14, 9) i daje świadectwo Prawdzie w dramatycznych wydarzeniach swojej męki, śmierci i zmartwychwstania. Wcielony Syn Boży dał świadectwo Prawdzie przeżywając ziemskie życie w bezgrzesznej ludzkiej naturze, w której skoncentrowały się grzechy wszystkich ludzi. Stało się to możliwe tylko dlatego, że Jezus jest Boską Osobą Syna. W swoim całkowicie niewinnym i bezgrzesznym człowieczeństwie Jezus Chrystus (jako Boska Osoba) skupił grzechy wszystkich ludzi, wziął na siebie „winy nas wszystkich”. To one są główną przyczyną straszliwej męki i śmierci Jezusa. W czasie agonii i śmierci na krzyżu, cierpienie to osiągnęło punkt kulminacyjny, które Jezus wyraził w słowach: Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił? (Mt 27,43). Całkowicie niewinny, jako Boska Osoba odczuł w swojej ludzkiej świadomości brak obecności Ojca. Było to straszliwe, duchowe doświadczenie opuszczenia przez Boga, doświadczenie największego cierpienia spowodowanego przez grzech, który zrywa więzy człowieka z Bogiem. To poczucie całkowitej pustki, osamotnienia i bezsilności Jezus przeżył za nas, z powodu grzechów wszystkich ludzi. Każdy grzech jest owocem nieposłuszeństwa stworzenia wobec kochającego Stwórcy i Ojca, a jego konsekwencją jest cierpienie i śmierć. Umierając na krzyżu w przerażających cierpieniach, Jezus objawia całą prawdę o tych konsekwencjach. Cierpienia Chrystusa są cierpieniami Boskiej Osoby i dlatego docierają wszędzie tam, gdzie dotarła niszcząca moc zła. On, bezwzględnie niewinny i święty, cierpi i umiera za każdego człowieka, w pełnej solidarności z grzesznymi ludźmi. W tym doświadczeniu niewyobrażalnego cierpienia, Jezus stał się posłuszny aż do śmierci (por. Flp 2, 8) i ofiarował się Ojcu w imieniu wszystkich grzeszników, wypowiadając słowa: Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego (Łk 23, 46). Cierpienie i śmierć są ostatecznym wyrazem całkowitego posłuszeństwa Syna wobec Ojca. To bezgraniczne posłuszeństwo i oddanie swojego Syna, Ojciec odwzajemnił swoim Ojcowskim oddaniem – a był to dar nowego Życia nieśmiertelnego w zmartwychwstaniu (Jan Paweł II, enc. Redemptor hominis, 20). Umierając, Jezus otrzymuje od Ojca dar zmartwychwstałego Życia. Doskonała miłość i posłuszeństwo Jezusa w chwili śmierci, w największym cierpieniu, w doświadczeniu największego grzechu oraz odpowiedź Boga Ojca w darze zmartwychwstania, jest szczytowym aktem zbawienia, przebaczenia wszystkich grzechów, zwycięstwa nad śmiercią. Całkowicie niewinny i bezgrzeszny przyjął z dziejów każdego człowieka grzech i śmierć, aby w zmartwychwstaniu otrzymać dla wszystkich ludzi, dar niezniszczalnego życia i przebaczenie wszystkich grzechów. Na największą nienawiść i grzech człowieka Bóg odpowiada nieskończoną miłością i przebaczeniem. Umęczone i zmaltretowane ciało Jezusa mówi o tym, do jakiego stopnia grzech zadaje cierpienie i niszczy człowieka. Natomiast Jego zmartwychwstałe, uwielbione człowieczeństwo jest znakiem definitywnego zwycięstwa nad śmiercią i przebaczenia wszystkich grzechów wszechmocą Miłosierdzia Bożego. Tak więc w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa człowiek odnajduje swoją własną wielkość, godność i wartość swego człowieczeństwa. Człowiek zostaje w Tajemnicy odkupienia na nowo potwierdzony, niejako wypowiedziany na nowo. Stworzony na nowo (Jan Paweł II, enc. Redemptor hominis, 10).

Męka, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa ma wartość nieskończoną. Jezus, swoją zbawczą miłością dociera do ludzi wszystkich czasów i wszystkim ofiarowuje w swoim Kościele, w sakramentach pokuty i Eucharystii, udział w zwycięstwie nad szatanem, grzechem i śmiercią.

 Oglądając film Pasja, pamiętajmy, że męka, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa to najważniejsze wydarzenia w dziejach stworzonego wszechświata, które ofiarowują każdemu człowiekowi przebaczenie wszystkich grzechów i radość życia wiecznego. Oby tylko wszyscy chcieli ten dar przyjąć i z tej szansy skorzystać w sakramentach pokuty i Eucharystii, podczas których zawsze uobecnia się tajemnica śmierci i zmartwychwstania Chrystusa.

       ks. M. Piotrowski TChr

Zamów prenumeratę

Jeśli jesteś zainteresowany pobraniem całego Numeru w formacie PDF



Artykuł opublikowany za zgodą Miłujcie się! w listopadzie 2010 r.


Czytaj inne artykuły Chrześcijańskie po Polsku


Top

Poleć tę stronę znajomemu!


Przeczytaj teraz: