 |
 |
 |
|
|||
| |||
| |||
| |||
|
|
|
|
|
|
Spis Treści: "Boska Komedia" Tacy, którzy zajęci sprawami politycznymi zaniedbali pokuty. Łąka kwiecista. Rudolf i inni monarchowie. Gdy witające uściski, objęcia, Czule trzy, cztery razy powtórzyli, Sordello jednym w tył cofnął się krokiem, «Kto jesteś?» spytał z wzruszeniem głębokiem. — «Wprzódy nim dusze godne wniebowzięcia Na wierzch tej góry zaczęły wędrować, Oktawian Cezar kazał mnie pochować W uczciwym grobie; ja jestem Wirgili,» Mówił, «dla nieba umarłem na wieki, Nie z winy grzechu, lecz żem nie miał wiary». Jak ten, którego rzecz dziwna uderzy, Widzi i patrzy jak na widmo mary, Woła: jest, nie jest! na końcu uwierzy, Takim Sordello był w ciągu rozmowy; Podszedł, pokornie w dół spuścił powieki I Wirgiliusza objął za kolana, Jak gdy uściska sługa swego pana. — «Chlubo Latynów!» mówił, «skarbie nowy Siły, bogactwa, wdzięku naszej mowy, Mojej ojczyzny celu wiecznej cześci, Jakaż zasługa czy łaska sprawiła, Że oto witam poetę wielkiego! O! jeślim godnym słyszeć cię w tej chwili, Mów, z piekła idziesz, i z kręgu jakiego?» «Przeszedłem tutaj,» tak mówił Wirgili: «A wciąż niebieska prowadzi mię siła; Nie, żem co zdziałał, że nic nie zdziałałem, Straciłem widok ogniska słońc Słońca, Za którym tęsknisz ty z takim zapałem, A które z wieści za późno poznałem. Jest miejsce smutne, nie męki bez końca, Tylko ciemności, gdzie skargi, cierpienia Nie brzmią jak jęki, lecz tchną jak westchnienia Tam z niewinnymi mieszkam niemowlęty, Którym zmaz ciała nie obmył chrzest święty: Tam społem mieszkam z takimi istoty, Co się w trzy święte nie ubrały cnoty, Choć w innych cnotach ćwiczyły się pilnie. Wskaż, jeśli możesz, błagam cię usilnie, Kędy dojść prościej do czyśćcowej bramy?» A on: «My stałych tutaj miejsc nie mamy. A wolno tylko posuwać nam nogę, Tu w krąg i wyżej; wszędzie, gdzie iść mogę, Jako przewodnik rad wskażę ci drogę. Lecz patrz, dzień w swoim nachyla się biegu, Iść tam wysoko i nocą nie radzę, Lepiej pomyśleć o dobrym noclegu. Tu od nas w prawo zebrane są duchy W pustym ustroniu, kąt cichy i głuchy; Jeśli się zgadzasz, do nich zaprowadzę, A będziesz rad z ich uprzejmej gościny. — «Jak to?» mistrz mówił, «czy w nocne godziny, Nie wolno wchodzić na skał tych wyżynę? Czy siłę traci w noc stopa idąca?» Sordello wodząc swój palec po ziemi, Rzekł: «Tu nie przejdziesz stopami twojemi Tej jednej kreski po zachodzie słońca. Tutaj gdy ciemność tę górę okoli, Niemożność iścia hamuje chęć woli. Trudno iść nocą na same jej szczyty, Póki widnokrąg dzień trzyma ukryty». Natenczas mistrz mój jakby zadziwiony: «Prowadź nas» mówił «do owej zachrony, Gdzie nas ma spotkać uprzejma gościna». I szliśmy; blisko leżała dolina, Wklęsłością swoją w bok skały werznięta. «Tam krok wstrzymamy naszego pochodu,» Duch rzekł, «tam będziem czekać słońca wschodu». Wiodła nas ścieżka pochyła i kręta, Schodząc w dolinę krańcem jej wybrzeży, Złoto i srebro, rubinu czerwieni, Szafiru barwa, blask szmaragdu świeży, Zgasły wszech kruszców połysk i kamieni Przy tej doliny kwiatach i zieleni; Jak wszelka małość przy wielkości znika. Nie tylko pędzel natury bogaty Tę grotę w zioła malował i kwiaty; Ziejąc tysiącem zapachów dolina Nieznanych woni lubością przenika. Widziałem duchy, pomiędzy kwiatami Siedząc nuciły pieśń: Salve Regina. «Wprzódy nim słońce zapadnie przed nami,» Rzekł Mantuańczyk, który nas prowadził, «Zstąpić tam do nich ja bym wam nie radził. Tu z brzegu stojąc na tych skał urwisku, Widzieć będziecie ich gesta i twarze Lepiej niż w grocie, w ich tłumnym nacisku. Ten duch, co patrzeć sam na siebie każe, Siedząc najwyżej, troską sfrasowany, Co ust do chóru pieśni nie otwiera, Był cesarz Rudolf; Italiji rany Mógł jeszcze leczyć, z których dziś umiera: A teraz długi czas upłynie, długi, Nim ją do życia powróci kto drugi. Duch, którym Rudolf rad wzrok swój napawa, To był Ottokar, królewski wielmoża! A rządził krajem, skąd płynąc Mołdawa Wpada do Elby, a Elba do morza. On był od pieluch większym wojownikiem Niźli syn jego Wencesław brodaty, Co płodził nierząd ze swymi gamraty. Ten płaskonosy, co z dobrym Henrykiem Jakieś poufne prowadzi rozmowy, Umarł zmykając przed swym przeciwnikiem, Na wstyd i skazę liliji herbowej; Patrz, jak pierś tłucze z zgryzoty i bólu! Patrz, drugi wzdycha, i na pięść swej dłoni Jak na wezgłowie skroń poważnie kłoni; Widząc wcielone zło w Filipie królu, Nad każdym jego bolejąc złym czynem, Smucą się oba, ów zięciem, ten synem. Patrz, to Piotr mężny, Karol Orlonosy, Słuchaj, jak nucą pieśń zgodnymi głosy! Pierwszy był sławnym królem za żywota; Gdyby ten drugi młodzieniec od młodu Tron odziedziczył ojca, jeszcze cnota Szłaby bez przerwy od rodu do rodu. Jakub z Frydrykiem, drudzy spółdziedzice, Posiedli tylko ojcowskie stolice, Lecz przykład z ojca ich do cnót nie budzi: Tak chce sąd boży, rzadko prawość ludzi Ze szczepu nową latoroślą strzela, Bóg prawość tylko proszącym udziela. Choć Orlonosy, jak Piotr, co z nim śpiewa, Cześć otrzymali dobrego wspomnienia, Jednak Prowensal skarży, że z nasienia Jego tak wiele złych kłosów dojrzewa; Bo mąż Konstancji miał więcej zalety Niż Beatrycy mąż i Margarety. Patrz, skromny w życiu, a wielki na tronie, Angielski Henryk siedzi sam na stronie: Uradowany, że Anglicy wzrośli Pod cieniem godnej szczepu latorośli. A ten, co rzuca spojrzenie ponure, I siedząc niżej wznosi oczy w górę, To markgraf Wilhelm, po którego stracie, Spokojnych rządów płaczą w Montferracie.
Spis Treści: "Boska Komedia" Pobierz: "Boska Komedia" Źródło: http://wolnelektury.pl Читайте також: Данте Аліг'єрі. Божественна комедія. Читайте также: Данте Алигьери. Божественная комедия.
|
|
|
|
|
|
