 |
 |
 |
|
|||
| |||
| |||
| |||
|
|
|
|
|
|
Spis Treści: "Boska Komedia" Zakończenie. O przemianie ciał. Kręgi 5–7: Święci chrześcijańskiego życia. 5.) Mars. Bojownicy boży (męczennicy, wojacy i inni) tworzą krzyż. Ze środka na wierzch jak jest krągła czasza, To z wierzchu w środek woda się unosi, Podług nacisku, jaki w czaszy spotka, Od swej powierzchni lub ze swego środka, Co mówię, czułem to w duchu najściślej W chwili, gdy dusza zamilkła Tomasza, Przez podobieństwo jasne jak z krynicy Wynikłe z jego słów i Beatrycy, Gdy po Tomaszu tak mówić raczyła: «On potrzebuje, choć w głosie i w myśli Jeszcze się jego żądza nie zdradziła, Treść drugiej prawdy zbadać aż do rdzeni. Mów doń, czy światło, co jest twą ozdobą, Będzie jak teraz wiekuiście z tobą? Jeśli tak być ma, powiedz, gdy się stanie Widzialnym duszy waszej pomieszkanie, Czy wzrok wasz zniesie blask waszych promieni?» Jak czasem w tańcu panny i młodzieńce Szał swej radości, unosząc się kołem, Zdradzają głosem, spojrzeniem wesołem, Tak na tę prośbę czułą i wymowną Odpowiedziały święte duchów wieńce Nową radością i pieśnią cudowną. «Kto skarży na to, że przez śmierć na ziemi Duchem żyć wiecznie wzlatuje w niebiosa, Taki nie poczuł czuciami naszemi, Jak bosko rzeźwi wiekuista rosa. W Dwóch i Trzech Jedność królująca wiecznie, W Trzech i Dwóch Jedność żyjąca społecznie, Obejmująca świat, a nieobjęta». Tak po trzy razy brzmiała pieśń ich święta, Pieśń tak urocza, że kto raz ją słucha, Dość ma nagrody na zasługę ducha. Głos skromny wyszedł z najmniejszego koła, Jak do Maryi był głos jej anioła, I mówił: «Póki czas nam słodko bieży Na ucztach raju, póty miłość nasza Bez przerwy będzie wkoło tej odzieży Z ogniska swego rozpromieniać blaski. Zapał miłości, co nasz blask podnasza, Od naszych widzeń niebieskich zależy, Które o tyle wyiskrzą się jasno, O ile dusza nad zasługę własną Mieć będzie prawa do udziału łaski. Wtenczas my w święte obleczem się ciała, Wtenczas i nasza osoba zapała Żywszą wdzięcznością, bo już będzie cała! Żywiej nas zatli niż teraz zapala Światłość, co na się nam patrzeć pozwala: Wtedy się ducha wytęży spojrzenie, Bez końca święte róść będzie widzenie, Zapał, co odeń zachwyca płomyka, I promień, który z zapału wynika. Jako żar płomień dający przez płomie Żywą białością prześwieca widomie, Blask, co otacza nas, zwyciężon będzie Blaskiem ciał naszych, gdy na rozkaz boży Ziemia zamknięte mogiły otworzy. Niezmrużonymi nań spojrzym oczyma, Bo zmartwychwstałych ciał silne narzędzie Wrażenie wszelkiej rozkoszy wytrzyma». Wtem oba chóry z tak wielkim zapałem, Tak jednozgodnie «Amen» wymówiły, Jakby pragnęły tej chwili z mogiły Wskrzeszonym, żywym przyoblec się ciałem, Może nie dla się, lecz dla swoich matek, Dla swoich ojców, drogich żon i dziatek, Dla wielu innych drogich im na ziemi, Wprzód nim się stały światłami wiecznemi. I oto światła widziane okola Blask nowych świateł jakby aureola Słońca, gdy wschodzi na widnokrąg czysty. Jak na początku wieczornego zmroku Nowe nam światła rzęśnieją z obłoku, Co być i nie być wydają się oku; Zdało się, że nowe widziałem istoty, Tworzące jakby obwód światła złoty, Opasujący te dwa kołowroty; Świętego ducha odblask rzeczywisty! Którego blaski tak się razem wzmogły, Że ich me oczy wytrzymać nie mogły. Lecz Beatrycze, kiedym spojrzał na nią, Tak miała uśmiech piękny i uroczy, Że to widzenie musi być wbrew chęci W liczbie tych, które znikły z mej pamięci. Ale wzmocnione, gdy podniosłem oczy, W końcu spostrzegłem, że sam z moją panią Wzniosłem się w sferę wyższego zbawienia. Postrzegłem wyższy polot naszej jazdy Po nowym świetle, po uśmiechu gwiazdy, Co się czerwieńszym blaskiem zarumienia; Modlitwą, wspólną wszystkim sercom mową, Bogu za łaskę dziękowałem nową. Jeszcze w mym sercu zarzewie jej tliło, Czułem, że była przyjętą i miłą. Bo światła tak się wydały zatlone Wśród dwóch promieni i takie czerwone, Ażem rzekł: «Jak ty je zdobisz, o słońce!» Jak droga mleczna z gwiazd plejadą całą Wielkich i małych, swą liniją białą Biegunów świata dotykając końce, Ślepi w szkła zbrojne oczy bystrowidza I najuczeńszych badaczy zawstydza, Tak świętych świateł gwiazdozbiór bogaty Pośrodku Marsa tworzył znak szanowny Jak połączone w kole dwa kwadraty. Tu pamięć talent do pokory zniża, Bo się rozświecał Chrystus z tego krzyża, Gdzież porównania znajdę obraz równy? Kto swój krzyż chętnie na ramiona bierze I za Chrystusem idzie w świętej wierze, Co tu opuszczam, przebaczy, zaiste, Gdy na tym krzyżu ujrzy Cię, o Chryste! Od stóp do wierzchu krzyża, po ramionach Ruchome światła to w ściśnionych gronach, To się rozpierzchłe mrowiły bez końca, W starciu się iskrząc żywszymi blaskami. Tak widzim czasem w przyćmionej świetlicy, Drobnych atomów latająca rzesza Prostymi albo w zygzak linijami Słoneczny promień gronami obwiesza, Gdy ten zabłądzi przez szczel okiennicy, Którą nas przemysł broni od gorąca. Jak struny arfy, gdy je wiatr potrąca, Tworzą szmer dźwięczny temu słuchaczowi, Co jego nuty wyraźnej nie złowi, Taki na krzyżu lał się dźwięk uroczy Ze świateł, jakie postrzegły me oczy, Który mą duszę przenikał zapałem, Chociaż ich hymnu sam nie rozumiałem. Czułem, że śpiewa wysokie pochwały, Bo w nim te słowa najwyraźniej brzmiały: «Wstań i zwyciężaj!» choć szły mimo ucha, Jak temu, co nie rozumie, a słucha. Miłość mnie taką pociągała siłą, Że dotąd żywiej serce me nie biło Do więzów, które dźwigać mi tak miło! Może ja mową zbyt zuchwałą błądzę, Kiedy śmiem niżej kłaść pod tą rozkoszą Niewysłowioną rozkosz podziwiania Uroczych oczu, gdzie gaszą me żądze. Kto wie, że piękność nam światła odsłania Coraz to żywsze, im wyżej nas wznoszą, I żem w tej chwili w oczy mojej pani Nie patrzał, chociaż cały w niej i dla niej, Ten mnie, w czym siebie oskarżam, nie zgani, Wymówkę moją przyjmie choć w połowie I jasną prawdę dopatrzy w tej mowie: Bo się wysłowić nie da rozkosz święta, Czystsza, im wyżej jest z nas w niebo wzięta.
Spis Treści: "Boska Komedia" Pobierz: "Boska Komedia" Źródło: http://wolnelektury.pl Читайте також: Данте Аліг'єрі. Божественна комедія. Читайте также: Данте Алигьери. Божественная комедия.
|
|
|
|
|
|
